Moe, ik ben vooral zo moe. En toch kan ik het niet laten om alle geluids en beeld fragmenten te kijken en luisteren die gaan over de demonstratie en het debat over de PGB. Zo kom ik onder andere een geluidsfragment tegen van de staatssecretaris waarin zij aangeeft vooral verdriet te voelen. Verdriet omdat het haar niet lukt om mij en vele anderen uit te leggen dat het echt beter gaat worden en dat we niet bang hoeven te zijn.
Mijn dag gisteren begint met foute start door gesprekje op school, met een hoop boosheid en emotie tot gevolg. Gelukkig kan ik twee uur treinen. Dus alweer wat rustiger loop ik Den haag in. Ik bel nog even mijn de ambulant begeleider, en zei dat ik ook de directie van de school hierop aan wil spreken. Ik check even bij haar of dat wel wijs is. Met dat ik haar bel wordt ik toch weer emotioneel. Het zit dus diep. Soms vraag ik me af waar al dat verdriet vandaan komt. Ik ben toch die sterke vrouw.
Ik loop het Plein op en probeer de knop om te zetten. Aline Saers komt op het podium en ik voel me vertegenwoordigd. En dan de staatssecretaris Veldhuisen van Zanten. Ze begint haar retoriek weer dat zij weet wat goed voor ons is en dat dat eigen regie is, maar dan wel op haar manier?!. En dat ze het nu nog een keer goed gaat uitleggen. Ik sta naast iemand van Per Saldo en we kijken elkaar aan. Bij beide rollen de tranen over onze wangen. Het was een prachtig moment. Ik hoor mezelf zeggen: ik kan het niet meer horen. En loop een stukje weg bij het podium. Ik sta oog in oog met Tamara Venrooy en Sabine Uitslag en denk: wat weten dit soort jonge meiden dan ook van. Welke levenservaring hebben die? Zouden ze al een grote tegenslag hebben gehad in hun leven? En hoe kan ik nu verlangen dat zij ook maar een fractie voelen van wat ik nu voel. Ik bedwing mij om naar ze toe te lopen.
Bij het podium neemt een oudere man met een oranje hesje aan het woord. Hij smeekt de staatssecretaris om voor zijn meisje te mogen blijven zorgen. Het is hartverscheurend. Het maakt me nog bozer. In wat voor samenleving leven wij als je op je knieën moet om de regie over je eigen leven te kunnen behouden.
Ik kan het niet meer aanzien en besluit even weg te lopen en loop het binnenhof op. Met mijn ballon en tekstbord met daarop: Te koop: 3 kinderen met een spierziekte. Een vrouw spreekt me aan(waar ken ik haar nu toch van?) en zegt: ik heb je blog gelezen. Een chauffeur van een burgemeester ziet de tekst en zegt: dat vind ik helemaal geen leuke tekst. Ik zeg tegen hem: ik ook niet. De burgemeester komt uit het tweede kamer gebouw en hij rijdt weg.
Ik ga me melden voor de publieke tribune. Ik sta prompt bij de verkeerde ingang. Op naar de andere kant. Het is al behoorlijk druk, dus ik hoop dat ik er nog in kan. Door het poortje, die drie keer piept en dan mag ik toch verder. Ik loop naar de zaal en ga zitten.
Het debat begint. Mevrouw de staatssecretaris, kan er een onafhankelijk onderzoek komen naar de cijfers en effecten van deze maatregel. Mevrouw de staatssecretaris: U zegt dat u hervormingen doorvoert, maar wat zijn nu de verbeteringen? Mevrouw de staatsecretaris: Kunt u garanderen voor al die mensen dat er in eigen regie goede zorg komt?
Tamara Venrooy begint haar verhaal en brengt het net als Sabine Uitslag zo dat ze echt niet anders kunnen. Maar dan wordt het spannend, want Agnes Wolbers brengt ze weer met beide benen op de grond. U kiest voor dit beleid. U kiest ervoor om de hypotheekrente met rust te laten en dure huizen te subsidiëren. Tamara duidelijk uit haar doen, stottert even en zegt dan daar ga ik nu maar even niet op in.
Dan het woord aan Fleur Agema. Met een trillend lipje zegt ze dat ze het zo erg vindt voor iedereen en in twee zinnen zegt ze sorry. Ik krijg bijna medelijden met haar en dat maakt haar niet erg sterk. Er wordt gevraagd naar haar afwezigheid op het plein. Ze verklaard dat ze bij de rechtszitting was van haar fractievoorzitter. Maar die was toch allang afgelopen? Weer een sorry.
Bij de beantwoording van de vragen door de staatssecretaris heb ik drie keer gedacht: yes, ik kan het PGB houden , want ik heb het toch heel innovatief geregeld om daarna weer iets te horen waardoor het waarschijnlijk toch niet kan. Het werd er alleen nog maar onduidelijker van.
En nu, nu heb ik ook nog medelijden met de staatssecretaris die zoveel verdriet heeft en zo moe is. En het zo erg vind dat ze mij niet kan geruststellen. En dan heeft ze ook nog het gevoel dat ze niet de kans krijgt om het uit te leggen. En ze voelt zich daardoor zo eenzaam. Het zijn allemaal gevoelens die ik zo goed herken. Waarvan ook alweer?
Dus Mevrouw de staatssecretaris wat ik tegen u wil zeggen: ik vind het zo erg voor u dat u zich zo verdrietig en eenzaam voelt. Ik vind het ook zo vervelend dat ik niet de kans krijg om duidelijk te maken hoe dat komt. Sorry daarvoor! En nog een keer sorry. Sorry
